طبقه بندی عکاسی مد پس از 1960 با تاکید بر شاخه های مطابق بر موازین اسلامی

در این پژوهش، روش «طبقه بندی» به عنوان رویکردی انتقادی بر عکاسی مد برگزیده شده است. ‏گزینش هر روند دیگری – همچون بررسی تاریخی صرف با تکیه بر عکاسان خالق سبک های متنوع و ‏یا برمبنای نشریات مرتبط – بررسی عکاسی مد به عنوان یک ژانر و نیز امکان تطابق و تاکید بر بخش-‏های متناسب با موازین اسلامی را دشوارتر می نمود؛ زین رو، در این نوشتار عکاسی مد به عنوان ‏موجودی مستقل از خالقان اش طبقه بندی شده است. طبقه بندی هایی که هرکدام ریشه در کارهای ‏مقطعی یک عکاس یا گروهی ازعکاسان دارد و طی زمان های متفاوت و گذر از میانه پست مدرنیسم ‏و هنر معاصر به شکل یک گرایش خاص در عکاسی مد در آمده اند.‏ سه گرایش متفاوت از جریان جهانی عکاسی مد، تحت عناوین «عکاسی مد تبلیغاتی، هنری و ‏مستند» شالوده اصلی این پژوهش را تشکیل می دهند که تمیز آن ها منجر به رهایی عکاسی مد از قید ‏صنعت مد شده است. حرکت آزادانه عکاسی مد به نوبه خود امکان شکل گیری آن را در کشورهای ‏فاقد صنعت مد همچون ایران را میسر کرده است.‏ ‏ براساس این طبقه بندی ها و گرایش ها، نحوه ارتباط میان عکاسی مد بر مبنای روند جهانی و ‏عکاسی مد به صورتی که در ایران شکل گرفته است مشخص می شود. از طرفی جریان اروتیک گریزی و ‏اروتیک پروری که توسط عکاسان مد ایرانی در حوزه تبلیغات شکل گرفته است و از طرف دیگر ‏جریان هایی مشابه عکاسی مد هنری - در حوزه های عکاسی مد کارگردانی و صحنه پردازی شده و نیز ‏تصاویر مرتبط با حوزه «مفهومی» - نشان دهنده حضور نوعی عکاسی مد ناقص و بی دقت است که ‏بدون توجه به ریشه های جهانی اش، در ایران شکل گرفته و طی طریق می کند. و مهم آن که برخلاف دو ‏گرایش دیگر، عکاسی مد مستند در ایران نامی نامفهوم و ناشناخته است و هیچ گونه فعالیتی -هرچند ‏ناقص - تا کنون در این زمینه ثبت نشده است.‏